"Miej wyjebane a będzie ci dane"

To nie ja mam się przypodobać innym - to inni mają się przypodobać mnie. Równie dobrze mogę wyjść na miasto z kaloszem na głowie i nic nikomu do tego. Ktoś może krytykować mój styl ubierania bo ma do tego prawo się ale nie ma prawa włazić z butami w cudze życie i oceniać moją osobę przez to co mam na sobie. Proste? Proste. Na zaczepki głupkowatych gówniarzy nawet nie chce mi się reagować. Jeśli spotkam kogoś z wyższej grupy wiekowej to wyraźnie tłumaczę, że odzywanie się do mnie w sposób "wyglądasz jakbyś uciekła z kostnicy" jest szczytem chamstwa jak i totalnym brakiem kultury. Obcy człowiek nie ma prawa mi mówić co mam robić i jak się ubierać, to nie pedagog szkolny ani opiekunowie.


Najważniejsze to nie dać się stłamsić w żaden sposób bo "panowie-krok-w-kolanach" i "słodkie dziunie" zaraz wyczują, że są górą, gorzej jeśli jest konflikt z rodzicami na tym tle (babci lub cioci zawsze można powiedzieć, że nie są nowoczesne i temat zamknięty ) bo wtedy w sumie wszystko jest zależne od tego czy rodzice są bardziej konserwatywni czy jednak starają się podejść do sprawy bardziej na luzie. U mnie ojciec całkiem spokojnie zniósł moje zamiłowanie do czerni i mrocznych klimatów, u mojej mamy jest to zależne od humoru bo raz słyszę, że mogłabym skończyć z tymi głupkowatymi wampirami a dla odmiany słyszę, że jest ze mnie dumna bo nie wyglądam jak zdzirowata dziunia po solarium. Do Victorii Frances w moim pokoju też się już powoli przyzwyczaja

chyba nie jestem taka tru jak Wy. ;) ubieram się tak jak mi się podoba, nie da się ukryć, że trochę inaczej niż reszta, ale nie zdarzyła mi się jeszcze żadna dziwna reakcja na mój wygląd w poprzedniej szkole, zobaczymy jak w tej. ^^

tak, zwłaszcza że ten "kozioł ofiarny" jest inteligentniejszy niż cała grupa razem wzięta, prawda? ; ) śmieszni są ludzie ze swoimi uprzedzeniami do wyróżniających się, naprawdę śmieszni. (nie zdarzyło mi się to, ale widzę chociażby u Roniego na fotoblogu, czy u innych ludzi tego typu komentarze, czy nawet na ulicy jak smarkacze pokazują sobie palcami kogoś wytatuowanego czy wykolczykowanego (; )

Ostatnio edytowany przez Miranda (2010-07-21 14:08:13)

Nieczęsto spotykam się z negatywnymi komentarzami na temat mojego wyglądu, co prawda na codzień nie chodzę w gotyku, raczej po prostu na czarno, czy w lekko militarnym stylu. Drugą sprawą jest to, że nie wyglądam na osobę dorosłą, a "tym zbuntowanym nastolatkom tak wiele się wybacza". Kilka razy w pracy miałam śmiechowe sytuacje, bo klienci i sekretarka brali mnie mnie za nieletnią
Na praktykach (w szkole gimnazjalnej!) przychodziłam w moim normalnym stylu i nikt nie podskakiwał, ani dyrekcja, ani mój opiekun praktyk, a już najmniej uczniowie :3
Kilka razy musiałam poinformować starsze osoby na ulicy, że nie uciekłam z domu wariatów.
Dwa razy przeżegnano się na mój widok (ciekawe czemu? Na codzień nie noszę biżuterii, oprócz kolczyków, więc ani krzyże, ani pentaki, ani nic!), co zabawne, raz przeżegnała się zakonnica
Ostatnio nasłuchałam się o żydokomunistach, ale to chyba normalne u moherów. Każdy, kto nie nosi beretu i sweterków w romby jest żydomasonokomuchem.
A z dresami da się dojść do porozumienia

Tylko mama wciąż powtarza - jesteś już dużą dziewczynką, zacznij wyglądać profesjonalnie, a nie ciągle gotyk i gotyk!


Z prądem płyną śnięte ryby.

Ostatnio edytowany przez Lady dePress (2010-07-22 13:33:31)

Niezbyt wysoka dziewczyna z zielonymi oczami w czerwonych włosach i wygolonym prawym i lewym bokiem. Czarne rurki, koszulka z nadrukiem, glany przecierane na wiśniowo, kostka z logami zespołów, czarny płaszczyk i tatuaż na prawym przedramieniu - mały opis Mojej osoby. Kiedyś, czyli jakieś 6-7lat temu przejmowałam się co inni o mnie mówili, dlatego łatwo zrezygnowałam z inności na dobre kilka lat. Jakieś 4 lata temu powróciłam do 'normalności'. Teraz mam wylane na wszystkich i wszystko co ma do Mnie jakieś niestrawności Najgorzej reagują jak zwykle starsze pokolenia. Babcia nie może nie widzieć w glanach, dziadek w połowie wygolonej głowie. Ale żyje się dalej

Witam ))

Zawsze odstawałam od grupy, zarówno jeśli chodzi o styl ubierania się jak i o zainteresowania czy sposób bycia. Nie zależało mi na byciu popularną, miałam małe grono sprawdzonych znajomych, książkę w plecaku, zeszyty pełne rysunków i było mi dobrze. Zawsze nosiłam ubrania, które mnie się podobały, gardziłam tym, co w danym momencie było modne. Jako 12-13latka toczyłam boje z mamą, o to, w czym chcę chodzic. Boje o pierwsze długie, sznurowane buty, czarne jeansy, czarne koszulki, długie spódnice. Dzieciaki w szkole uważały mnie za dziwaka. Kiedyś jakiś chłopak powiedział mi, że chyba mam depresję i niskie poczucie własnej wartości, bo ciągle ukrywam twarz za zasłoną długich włosów (można to chyba podciągnąc pod "wyzywanie od emo" choc wtedy Polska nie wiedziała jeszcze, czym emo jest) Jakiś czas później ścięłam włosy i zostawiłam tylko padawański warkoczyk. Cała szkoła śmiała się ze mnie, a dwie jedyne metalówy w całym liceum podeszły do mnie i zapytały, po co mi ten "pejs". O.o

Szokowałam moje małe miasteczko wielką futrzaną czapą albo ruską uszanką.

Wiele zmieniło się, gdy przeprowadziłam się do Warszawy. To było wspaniałe: nikogo nie obchodziło, jak się ubieram, jak się maluję, czeszę. Ludzie na uczelni akceptowali mnie taką, jaką byłam.

Teraz, gdy skończyłam studia, pracuję, nadal czuję pewną barierę oddzielającą mnie od "zwykłych" ludzi. Czuję, że uważają mnie za dziwaka i dalej szokuję ich dziwnymi butami, ciuchami, zainteresowaniami czy kolczykami - nawet, gdy jestem ubrana w moim poczuciu bardzo codziennie, zwyczajnie.

Póki co bawi mnie to, że mój strój robi wrażenie na przeciętnych obywatelach. Gdy czuję, że wszyscy patrzą na mnie, wyobrażam sobie, że jestem kimś sławnym

Podam smutno-śmieszny przykład, rodem z polskiego zadupia. Najsmutniejsze, że rozegrał się na zadupiu, ale Warszawy (jedna z dzielnic przy granicy miasta).

Pracowałem wtedy w kawiarni razem z dwoma dziewczynami z jednego z podwarszawskich miasteczek. Wpadli do nas na gorącą czekoladę moja przyjaciółka i jej ówczesny chłopak. Oboje wielcy fani Guns'n'Roses, facet z ambicjami zostania znanym gitarzystą metalowym, dziewczyna zakochana w ostrej muzyce. Weszli w glanach, poprzecieranych jeansach, ramoneskach i z rozpuszczonymi włosami.

Koleżanka, która była ze mną na zmianie, aż się skuliła na ich widok. Przygotowała czekoladę i podała mi szklanki z teatralnym szeptem: "Ty im podaj, bo ja się ich boję..." Moją hardrockową przyjaciółkę do dzisiaj śmieszy, jak wspominam tamtą sytuację.

Inna sprawa, że tamtą małomiasteczkową gęś gorszyły i straszyły wszelkie przejawy odmienności. Numer z "baniem się" i oddawaniem mi klienta odstawiła też, gdy wpadły do nas dwie dziewczyny. Odnosiły się do siebie z dużą czułością, ale trudno mi było ocenić, na ile była to relacja dwóch bliskich przyjaciółek, a na ile coś więcej. Koleżanka nie miała tego problemu. Znów teatralny szept: "To chyba lesbijki! Ty je obsłuż, ja się boję!"

Dość powiedzieć, że dziewczyny mimo moich wysiłków szybko się zmyły, urażone dzikim zachowaniem baristki...

Kiedy wkurzony zapytałem ją, czy mnie też się boi, odpowiedziała: "Ty wyglądasz normalnie". Dla porządku dodam, że nosiłem wtedy długiego irokeza (do pracy czesanego na bok) i więcej kolczyków niż obecnie. No, ale nie zakładałem do pracy glanów, skóry i łańcuchów, zresztą na wyraźne życzenie szefów...