Wracając do tematu: może zacznijmy od tego, że korzenie emo sięgają wrednego, wrzaskliwego hardcore'u z wczesnych lat 80. I że sami twórcy tego nurtu wkurzali się, gdy MTV przypięło im łatkę "emocore". To znaczy, że emo powinno być bliżej do punka niż do dresiarza. Niestety, kiedy dzisiaj widzę emodzieciaczki z kastetami na klamrach od pasków, albo emo/scene dziewczynki nie różniące się wiele od plastików, to smutek i głucha pustka zalega w mym sercu, a ręka sama po żyletkę sięga

Goci bardzo powoli zaczynają się staczać(nie wiem, czy w praktyce coś to zmieni) - wszystko przez tłajlajt. Pozornie nie ma on nic z gotykiem wspólnego, ale dzieciaki wchłaniają to i próbują jak zwykle być fajni na swój sposób. Całkiem niedawno (nie wiem jak jest teraz, nie kupuję ) były w bravo ćwieki i koronki, mroczne makijaże i inne pierdoły, których nie powstydziło by się B2B(które też wzniosło się na tej fali). I tak powstają kindergoci... czy też może raczej kindergotki.

To jeszcze nie plaga, jak z emosami, na szczęście.

Dopóki ludzie będą odróżniali wersję "kinder" od tej normalnej, będzie dobrze

Niee no, w gotyku jest za mało różu na taką popularność.

Apogee napisał:

Bo o punków można być spokojnym.

Akurat bym się nie zgodził. Większość tzw. punków w dzisiejszych czasach ma bladego pojęcia, o co właściwie chodzi w byciu punkiem... Imponuje im bycie odszczepieńcami, manifestowanie swojej inności, burdy i włóczenie się stadami po mieście. Od dresiarzy różnią się tylko ubiorem i światopoglądem.

Co ciekawe, u nas na Tarchominie mamy jakiś rezerwat starych punków. Do baru nad Wisłą, gdzie pracowałem, przychodził kiedyś bliski kumpel, wręcz nieoficjalny menedżer Sexbomby, grała u nas Apteka, a cały kolektyw starej punkowej gwardii omawiał plany nagrania czegoś nowego we wspólnym składzie... Inna sprawa, że mimo wszechobecnej dresiarni mamy tu jednak jakąś taką oazę alternatywy - ilość glanów na mieszkańca jest wyższa niż w innych dzielnicach Warszawy   A z lokalnej młodzieży wyrosną jeszcze porządne mroczniaki... Jasne, pełno jest emodzieciarni, ale kręci się też sporo narybku metalowego i gotyckiego. A stare pokolenie punków może jednak wychowa swoją młodzież jak trzeba

O, mamy też sporo wannabe rastamanów. W sensie naprawdę rasta, a nie trawożernych drechów...

Ja do emo-pozerów jestem przyzwyczajona.
Ale takich gotów-pozerów czy metalów-pozerów bym nie zniosła. Może dlatego, że w gotyku i metalu jest co ratować, a emo jest tak bezmyślnie kopiowane bez sensu, że naprawdę nie da się z tym nic zrobić.

Może i zabrzmiało, ale nie o to mi chodziło.

To, że emo się "stoczyło", nie znaczy że trzeba po nim jeździć 24 godziny na dobę. Osobiście uważam, że ta subkultura miała spory potencjał. I gdyby cofnąć ją o te dziesięć lat, sięgnąć może nie od razu do korzeni, ale do "pnia", dałoby się coś z niej jeszcze wykrzesać.

Poczekajcie, emopozerskie i scene'owe dzieciaki zbliżą się jeszcze do dresiarni, zostaną wchłonięte, a z przyzwoitych resztek może da się ulepić nowe emo. Niekoniecznie pod tą samą nazwą.

Przecież dziesięć lat temu emo słuchali nie popu, tylko alternatywnego rocka...

Coś sobie właśnie uświadomiłem: w przypadku emo rozwój zatoczył już prawie pełne koło.

Zaczęło się wśród punków i hardcorowców, czyli generalnie: w nizinach społecznych z pretensjami do bycia oryginalnymi i inteligentnymi. Potem, z drugą falą, poziom społeczny poszedł w górę: emo było klimatem dla przewrażliwionych młodych inteligentów z klasy średniej. Obecny nurt wraca do nizin społecznych z równoczesną utratą elementu intelektualnego - czyli równają do dresiarstwa. Z nizin do nizin, tylko przesłanie inne.

Czekajmy na zmianę przesłania - i może będzie powrót do korzeni